Tynki uniwersalne
Najpopularniejsze tynki wewnętrzne to tynki gipsowe, wapienne i cementowo-wapienne. Decydując się na
konkretną zaprawę pod uwagę powinniśmy wziąć przeznaczenie
pomieszczenia, ostateczny sposób wykończenia ścian oraz rodzaj stanu surowego podłoża. Ważny jest również czas niezbędny do
utwardzenia i wyschnięcia powierzchni, który umożliwi prowadzenie
dalszych prac wykończeniowych.
Zaletą tynków maszynowych jest to, że prace przebiegają szybko (fot. Baumit)
Tynki cementowo-wapienneInwestorzy chyba najczęściej
wybierają właśnie ten rodzaj tynku, ponieważ może być on
stosowany we wszystkich pomieszczeniach (nawet tych o podwyższonej
wilgotności jak łazienki czy kuchnie). Są także świetnym
podłożem do malowania, tapetowania oraz jako podkład pod płytki
ceramiczne. Tynki cementowo-wapienne mogą być nakładane zarówno
maszyno, jak i ręcznie na podłoża o maksymalnej wilgotności 3%.
Zależnie od rodzaju podłoża (ceramika, beton) tynkowanie odbywa
się w jednym lub dwóch cyklach technologicznych – cienka obrzutka i narzut. Zazwyczaj warstwa tynku waha się w granicach 15-20 mm, ale w razie konieczności można dodać kolejną warstwę, ale dopiero po
związaniu poprzedniej. Poszczególne odmiany tynków
cementowo-wapiennych różnią się granulacją i rodzajem kruszywa
(piasek lub perlit) oraz dodatkami poprawiającymi urabialność i przyczepność do podłoża. Wadą tych zapraw jest długi czas
schnięcia – ok. 4 tygodnie.
Tynki wapiennePodstawowym składnikiem tynków
wapiennych jest wapno hydratyzowane. Te suche mieszanki zawierają
również kruszywo mineralne, domieszki i ewentualnie barwniki. Tynki
wapienne bardzo dobrze przepuszczają parę wodą, dzięki czemu
naturalnie regulują wilgotność powietrza w pomieszczeniach oraz są doskonałym podłożem pod farby mineralne. Mają mniejszą
wytrzymałość na uszkodzenia od zapraw cementowo-wapiennych, ale
bez problemu można je nakładać na stare tynki – zasada jest taka: tynk można
nakładać na drugi tynk tylko wtedy, gdy będzie od słabszy od
pierwszego. Tynki wapienne bardzo dobrze się urabia i łatwo im
nadać żądaną fakturę. Ponadto długo wiążą, więc tynkowanie
nie musi przebiegać w pośpiechu. Są dzięki temu podatne na skurcz
podczas schnięcia, więc ryzyko, że popękają zaraz po ułożeniu
jest znikome. Tynki te nakłada się dwuwarstwowo – warstwa
zewnętrzna uzyskuje szorstką fakturę, którą wygładza się
powłoką wapienna z domieszką mączki marmurowej. Można nanosić
je na większość podłoży mineralnych, powszechnie stosowanych do
wznoszenia ścian, np. pustaków ceramicznych czy z betonu
komórkowego.
Tynki wewnętrzne różnią się między sobą parametrami, które pozwalają zastosować je w różnych warunkach (fot. Solbet)
Tynki gipsoweGłównymi składnikami tynków
gipsowych są przede wszystkim wysokiej jakości gips, kruszywo
kalibrowane i wiele uszlachetniających dodatków, takich jak wapno i plastyfikatory. Ich zaletą jest to, że można uzyskać gładkie
ściany. Ponadto wyróżniają się krótkim czasem schnięcia –
już po 10-14 dniach są całkowicie suche. Są dobrym podłożem pod
powłoki malarskie i tapety. Tynki gipsowe polecane są głównie do
pomieszczeń suchych – nie stosuje się ich w pomieszczeniach, w których wilgotność utrzymuje się na stale wysokim poziomie, np.
łazienki, kuchnie i pralnie. Zazwyczaj przeznaczone są do
nakładania agregatem, ponieważ gips wiąże najszybciej ze
wszystkich spoiw. Z tego też powodu (szybki czas wiązania) zaprawa
musi być nałożona w jednym ciągu roboczym, w odpowiednim czasie
rozprowadzona i zatarta. Jeśli tynk nie zostanie zatarty przed
upływem czasu wiązania, to niestety trzeba go będzie skuć. Należy
także uważać z gładzeniem i szlifowaniem, aby nie wybrać
materiału (powstaną nierówności). Tynki gipsowe ręczne mają w swoim składzie dodatki spowalniające wiązanie, co umożliwia ich
ręczną obróbkę. Polecane są do niewielkich powierzchni,
najczęściej wykorzystuje się je podczas remontów.
zdjęcie otwierające: AdobeStock
